Nieudzielenie pomocy jako przestępstwo.

Przestępstwo spenalizowane w art. 162 kk odnosi się do ochrony życia i zdrowia, przyjęto bowiem, że życie i zdrowie człowieka jest tak cenne, że w przypadku, gdy udzielenie pomocy drugiemu człowiekowi nie prowadzi do narażenia zdrowia i życia przez osobę pomagającą to staje się to jej obowiązkiem, natomiast konsekwencją braku działania w sytuacji niebezpiecznej dla drugiego człowieka jest odpowiedzialność karna. W tym miejscu należy też podnieść, że nie można oczekiwać pomocy od osoby, która – w przypadku jej udzielenia sama naraziłaby się na t samo niebezpieczeństwo. Sprawcą komentowanego przestępstwa może stać się każdy człowiek, bez względu na jego zawód, wykształcenie, czy też np. stan zdrowia. W dalszej kolejności należy wskazać, iż dla realizacji znamion tego przestępstwa bez znaczenia jest, czy zaniechanie udzielenia pomocy w efekcie okazałoby się skuteczne, wystarczy, że sprawca ma świadomość, iż inna osoba znajduje się w niebezpieczeństwie, a zatem sprawca popełnia przedmiotowe przestępstwo, gdy nie działa, a ma taką realną możliwość. Idąc dalej wypada wspomnieć, iż polska ustawa karna nie wskazuje konkretnego sposobu realizacji pomocy osobie będącej w niebezpieczeństwie utraty życia, nie wskazuje też czasu kiedy ma być realizowany, wydaje się zatem, iż obowiązek ten trwa, wówczas gdy możliwość niesienia pomocy jest po prostu możliwa i ale nie musi być efektywna. Przedmiotowe przestępstwo można popełnić jedynie tylko umyślnie tak w zamiarze bezpośrednim i ewentualnym, co oznacza, iż popełniający to przestępstwo musi nie chcieć udzielić pomocy, w sytuacji, gdy może nie podejmuje absolutnie żadnych kroków.

Art.  162.  Nieudzielenie pomocy
§1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej.